AKLIM PORTEKİZ’DE KALMIŞ OLAMAZ MI? (kısım 1)

Avrupa Gönüllü Hizmetimi Portekiz’in Braga ve Guimarães şehirlerinde, Minho Üniversitesi’nin Radyosu RUM’un kültür bölümü olan Cultur@rum’da gerçekleştirdim. Altı ay sonunda AGH süreci tamamlandığında ise ben çoktan Portekiz’i başıma taç etmiştim…

Projenin dahilinde, RUM’un bünyesinde var olan ya da proje süresince gerçekleştirilecek olan her türlü kültürel aktiviteye katılmak; yetkili kişilerle görüşüp, röportaj yapmak; fotoğraf çekmek ve tüm bunları harmanlayıp; radyonun internet sitesi ve bölgesel bir gazete olan “Jornal Academico” için haber veya makale yazmak gibi her hafta yapılan rutin eylemler vardı... Bununla birlikte yürütülen ufak çaplı projelerde, gönüllüler dilediği projeyi geliştirmekte serbestti. Ben de kendi ilgi alanlarıma ve yeteneklerime göre iki ayrı proje üzerinde çalıştım. Birincisinde, RUM’un Portekizce olan web sayfasının Portekizce bilmeyen kişilerce de anlaşılabilir olması için, kısa ve öz bir şekilde İngilizce’ye tercüme edilmesi; radyonun tarihi, vizyonu, misyonu, Avrupa Projeleri’nin bu çeviriye dâhil edilmesi vardı. Avrupa Projeleri geliştirebilmek için gelecekte kurulacak olası ortaklıklar adına Avrupa Komisyonu’nun veri tabanını taramak ve RUM’a yeni ortaklar bulmak da ilk projemin kapsamındaydı. İkinci bireysel projem ise; Türk Göbek Dansı Workshop’ı hazırlayıp bunu Minho Üniversitesi öğrencileri ve yerel halktan ilgilenen kişilere sunmaktı. Bu projede ise diğer Türk gönüllü arkadaşım Aslı ile birlikte görev aldık. Her iki proje de hatırlanası anıları beraberinde getirmiş ve keyifle tamamlanmışlardı…

RUM personelinin ve özellikle koordinatörümüzün AGH konusunda son derece heyecanlı ve istekli olması, AGH sürecimin sancısız, hatta tam aksine pürüzsüz ve belki de harika geçmesine büyük katkı sağlamıştı. Tüm radyo çalışanları biz gönüllülerle İngilizce dilinde iletişim sağlıyor, herhangi bir sorunumuzda yanımızda yer alıyor, bize radyonun inceliklerini göstermeye gayret ediyor, mesai saatleri dışında da Portekiz’i daha yakından tanıyabilmemiz için bizlere arkadaşlık ediyorlardı. Zaman içinde öyle alışmıştık ki ev sahibi kuruluşumuzdaki arkadaşlarımıza, sıklıkla, birlikte pür neşeli aktivitelere imza atıyorduk... Düşünsenize mesainizden sonra akşam tüm çalışanların aile ortamı sıcaklığında bir araya gelmelerini ve zaman, mekan, yağmur, soğuk dinlemeden alabildiğince eğlenmelerini… Böyle bir AGH dostlar başınadır…

Sadece çalıştığım radyonun personeli değil; Portekiz insanı genel olarak son derece yardımsever, sıcakkanlı, misafirperver ve arkadaşlığa önem veren bir mizaca sahipti. Durum böyle olunca da o ülkede hiçbir şekilde yabancı gibi hissetmiyordunuz kendinizi. Portekiz’in kendine has ılık ve dost havası sizi daha ilk günden etkisi altına alıp, sarıp sarmalıyor ve bir daha da bırakmıyordu… Nasıl mı? Buyurun, şöyle alıyım sizi: Portekizce bilmiyorsanız, ülkede kendinizi ifade edebilmeniz için İngilizce iletişime geçmeniz gerekiyordu ve fakat bunu gerçekleştirebileceğiniz kişi sayısı pek de fazla değildi… Peki ne mi oluyordu? Elbette telaşa mahal verilmiyordu, çünkü sevecen Portekiz insanı sizle beden diliyle iletişim kurabiliyor ve derdinize derman olmaya çalışıyordu… Hal böyleyken, nasıl sevilmez bu dünya tatlısı tonton amcalar, Akdeniz kadını teyzeler ya da Latin hamuru gençler?

Öte yandan, uluslararası ilişkilerin son derece yoğun olarak yaşandığı bir şehirde, Guimarães’de yaşıyor olmak benim için çok büyük bir şanstı. Şehirde Minho Üniversitesi’nin varlığı, sosyolojik anlamda onun gelişimine pozitif bir katkı sağlıyordu. Şöyle ki; hem Portekizli, hem de diğer ülkelerden gelen öğrencilerin bir arada oluşu, kentin kültürel dokusunu bozmadan onu daha ileri seviyelere taşımaktaydı. Bu koşullarda Minho Üniversitesi Radyosu’nda görev aldığımı da hesaba katarsam, AGH’nin kişisel birikimime olan artısını yadsıyamam. Çok uluslu bir ortamda ve kültürler arası dialoğun tam da ortasında altı koca ay bulunmak fikirlerinize, vizyonunuza, kültürel birikiminize ve de dünya görüşünüze ciddi katkılar sağlamaktadır- ki benim gibi dünya görüşü hümanizma olan biri için bunun pahası asla biçilemez!

Aslıhan Şekerci

Portekiz, 2009