Rekolteler Ülkesi

Rekolteler Ülkesi

Ben kimdim?

Neredeydim

O günün adı neydi?

Nedir anlam verecek olan yeni güne?

            Bu kesinlikle bir delilik olmalıydı, ya da bir süredir hücrelerimde gezinen tutkulu oynaşmaların sonucunda gelişen bir davranış. İkinci kez Evs yapma şansı önüme serildiğinde düşündüğüm tek şey yine yeniden Macaristan’a gelmekti ve bir gece tesadüf eseri Trex’in sayfasında gördüğüm bir ilanla bu hayalimi gerçekleştirme şansını buldum.

Bunun benim için anlamı bambaşkaydı. Evet kabul edebilirim ki Evs harika bir deneyim ve fırsatı olan her insanın yapmasını, bu tecrübeyi yaşamasını isterim ancak ben bunu daha anlamlı hale getirmeyi amaçlamıştım. Beni kendine çeken şey kesinlikle Macaristan değildi, beni buraya getiren şey bu ülkenin sınırları içerisinde tanıştığım bir kadındı. Onunla ilk Evs deneyimim de tanışmıştım ve ondan sonrasında güzel ve tutkulu bir yolculuğa çıkmıştık. Sanırım buna bir taşla iki kuş vurmak deniyor! Hem kendi kimliğimi bulmama yardım eden bu kadının ülkesine onun için gelecek, hem de yeniden Evs yapma şansı edinecektim. Dışarıdan bakıldığında gerçekten romantik ve fedakarlık gerektiren bir şey gibi duruyordu. Ne var ki gelecek değişkendir ve bazen hiç istemediğiniz sonuçlarla karşılaşabiliyorsunuz. İlk Evs’e gelme amacım insanlardan biraz uzaklaşmak ve kendimi dinlemekti ancak Andre Maurois’in de dediği gibi “Hayat bir anda seriliyor önümüze” ve bundan kaçamıyorsunuz ve ben o zaman kendi dünyamda yalnız bir adam olmayı amaçlarken kendimi aşkın kollarında bulmuştum. İkinci Evs’te ise bu kez aşkın kollarında tutunmak istemiş ancak bu kez de kendi dünyamın içinde yalnız kalmıştım. Görüyorsunuz ya hayat bir yerden veriyor, bir yerden alıyor ama bunların hepsi tecrübelerden oluşmuş bir armağan.

İkinci Evs deneyimim de çok zor zamanlar geçirsem de, bazı bazı günlerin geçmek bilmediği, insanlar ile iletişimin koptuğu zamanlar olsa da hiçbir zaman yılmadım ve ayakta kalmaya, mücadele etmeye devam ettim. Karşılaştığım bütün olumsuzlukları, lehime çevirmek için savaştım ve bunun sonucunda şu anda hayatımda hiç olmadığım kadar iyi bir şekilde hissederek bu yazıyı yazıyorum. Kabul ediyorum biraz farklı bir başlangıç oldu ama farklılıklar bazen iyidir ve ilgi çekicidir öyle değil mi?

BEN KİMDİM?

Kendim hakkında söyleyebilecek çok fazla şey yok. 22 yaşındayım. – 23 diyebiliriz artık – Anadolu Üniversitesi – Kamu Yönetimi 2. Sınıf öğrencisiyim. Geçen zamanda Çukurova Üniversite Fizik Bölümünü yarıda bıraktım. Bu hayatımda verdiğim en doğru kararlardan bir tanesiydi. Anladım ki ne o bölüm bana göreydi, ne de üniversite ortamının içinde bulunmak... Benim için en iyisi şu an içinde bulunduğum durumdu. Hem okuyup, hem de Evs yapmak. Bunun dışında bir süre öncesine kadar yazar olmak en büyük ideallerimden bir tanesiydi. Hatta ve hatta 3 kitap yazdım ve 2 kitabımı da çöpe attım. Ne var ki aklımda yazarlığa dair her zaman bir şüphe vardı. Çünkü beni içine almıştı ve günden güne hayatımı mahvediyordu. Sanki kendi içimde bir canavar yaratmıştım ve beni kontrol ediyordu. Bu işi fazlasıyla ciddiye almıştım ancak hiçbir zaman yazarlığı bir meslek olarak görmemiştim. Neden yazdığımı da bilmiyordum ve üstelik beni mutlu eden bir tarafı da yoktu. İşte burada bu tutkumdan vazgeçmeye karar verdim. Çünkü Edebiyat dünyasının içinde olmayı istemiyordum. İstediğim şey basit ve sade bir hayattı. Şimdi o içimde ki canavar öldürmenin mutluluğu ile dolup taşıyorum. Bu mutluluğu size nasıl anlatmalı ki bilmem! Sanırım kendi hakkımda söyleyeceklerim bu kadar. Ne daha çok, ne de daha az.

NEREDEYDİM?

Rekolteler ülkesi adını verdiğim Macaristan’da ikinci kez ikamet ediyordum. Bu ülkeye bu ismi vermemin sebebi, beni hayatın anlamına dair yeni ve güzel şeylerle tanıştırmasından mütevellitti. Buraya gelme amacımı söylemiştim ve asla pişman olmadım. Bu çok güzel ve yerinde bir karardı. Buna rağmen gelmeden önce aradıklarımı burada bulduğumu söyleyemem. Projemin yarısı tamamlandı ancak büyük sıkıntılar içerisinde geçti. İçinde bulunduğum kuruluş ve koordinatörlerle yaşadığımız tartışmalar, 2000 nüfuslu ve neredeyse hiçkimsenin ingilizce bilmediği bir köyde yaşamak gerçekten zordu ancak ben bu küçük dünyanın içerisinde kendi büyük dünyamı inşa etmeye karar verdikten sonra her şey daha bir güzel, daha bir yaşanılası oldu. Bugüne kadar yapmak istediklerimi gerçekleştirememiş, kendimi paslanmış bir insan gibi hissetmiş olabilirim. Çünkü burada işe yarayan hiçbir şey yapamıyorum. Ancak gelecek zamanda her şeyin daha iyi olacağına inanıyorum. Eduarda Galeano’nunda dediği gibi; “La vida es darse, Darse, no hay alegria mas alta” Yani; “Hayat vermektir, en yüksek mutluluk budur” İşte ben de bütün coçkunluğumu, tecrübelerimi, arzularımı, heyecanımı bu projeye vermeye artık hazırım ve kim ne dersin bu kararımdan asla vazgeçmeyeceğim.

O GÜNÜN ADI NEYDİ?

            Evs bir amaç mıydı yoksa bir araç mı? Bence ikisi de birbirini dengeleyen bir bütün. Geleceğe yönelik getirileri var. İnsan kendisini farklı bir dünyanın içinde bulabiliyor ve eğer isterse kendini en iyi şekilde geliştirebiliyor. Düşünün ki dil öğrenmek için Avrupa’ya gelen onlarca insan var ve bu insanlar oluk oluk para akıtıyorlar ancak Evs’te bunun tam tersi bir oluşum var. Bütün masraflarınız karşılanıyor ve kendinizi daha iyi bir ortamın içinde bulabiliyorsunuz. Avrupa’nın diğer ülkelerinden gelen gönüllülerle her zaman iletişim halindesiniz. Bitmek bilmeyen partiler, bazı bazı organize edilen aktiviteler, eğitimler sizlere hayatın farklı bir yüzünü daha gösteriyor. Ayrıca geldiğiniz ülkenin dilini öğrenme şansını da elde ediyorsunuz. Nihayetinde insan kendisini yine insanda tanıyor. Eğer ki Evs’e bir şans niteliğinde bakarsak kazanacağımız tecrübeler gelecek yaşamımızda bizlere fazlasıyla yardımcı olacaktır. Hayatın günden güne zorlaştığını göz önüne alırsak bu harika bir fırsat. İşte buradan çıkan doğal sonuç şunu söylüyor. O günün bir adı yok aslında.

NEDİR ANLAM VERECEK OLAN YENİ GÜNE?

            Her gün ama her gün değişiyoruz. Herkesin hayattan beklentileri farklı. En güzel şey ise yaşadığımız günlere bir anlam yükleyebilmek. Her gün yeni bir başlangıç. Benim için ise burada geçirdiğim her günün anlamı birbirinden farklı ancak her gün değişmeyen, aynı tazeliğini koruyan bir şey var ki; bu şeyin hayatımın önüne serilmesinden dolayı inanılmaz derece de mutlu ve şanslı hissediyorum kendimi. Evet tahmin ettiğiniz gibi o kişiden bahsediyorum. Sanırım bugüne kadar karşılaştığım en güzel şeydi. Eğer bunu retorik bir cümle ile süslemek isteseydim sanırım onun için şu cümleyi kurabilirdim; “Bütün o parlak ışıklar onun içindi” Ama dediğim gibi gelecek değişken ve ne olacak, ne bitecek kestiremiyorsunuz. Hayatın sürprizlerle dolu olduğunu sanırım ilk kez bu kadar derinden fark ediyorum. Kadere inanmıyorum ama eğer kader denilen şey gerçekten var ise bunu da inkar etmiyorum. Hayattan zevk almak gerek, onu yaşamak ve güzel kılmak gerek. Sadece bir hayatımız var! Dilini bilmediğim, yaşayışlarına anlam vermekte zorlandığım bir ülkede yaşıyorum. Çocukların yüzlerinde gördüğüm küçüçük bir tebessüm bile beni mutlu etmeye yetiyor. Onlar için bir şeyler yapmak, onlara yardımcı olmak düşüncesi bile harika bir şey. Belki şimdiye kadar okuduklarınız içinde Evs’e dair pek fazla bir şey bulamadınız ancak olması gereken de zaten bu! Herkesin beklentileri farklı ve bazı şeyler ancak yaşanılarak öğrenilebilinir. Öncelikle neyi, niçin istediğinize karar verin ve yolunuzdan asla sapmayın.

İlhan İrem Yüce