öğrendim...

Ömür denilen şey her biri diğerinden biraz daha hızlı geçen aylardan ibaret…

Bir altı ayı daha geçti ömrümün ama bu seferki baharı da içine kattığından olsa gerek bambaşka… Rengiyle, kokusuyla, duygularıyla…



Yürürken kendimi bir film karesinin içindeymiş gibi hissettiğim bir şehirde. Modernlikten, gökdelenlerden uzak, minicik siyah demir balkonları, görkemli tarihi binaları, müzeleri, otantik kafeleri, ağaçlı yolları, şehre kırmızı turuncu rengini veren güzel insanları ve en çok da sokak sanatçılarıyla. Öyle bir şehir ki her uzağa baktığımda görmek istediğim mavi sonsuzluğa olan özlemimi bile çok yoğun yaşatmadı bana.


Ne yaptın diye sorarsanız burada, ‘öğrendim’ ben.

Bir sehri ogrendim mesela ara sokaklarini, metro istasyonlarını, gazetelerini…

İnsanları öğrendim oturaklısından, en çılgınına, eğlencelisinden, hüzünlüsüne…İtalyanını tanıdım İtalya’yı öğrendim, Mısırlısını tanıdım Mısır’ı, Brezilyalısını tanıdım Brezilya’yı…. Tanıdıkça sevdim, sevdikçe sahiplendim onları sonra baktım ki dünyayı biraz daha sahiplenmişim.

Bir kültürü ogrendim. Ülkemi, güzelliklerini biliyordum da bir daha dışarıdan bakıp da öğrendim.

Kendimi anlatmayı öğrendim yabancısı olduğum sınırlı kelimelerle. Hatta o kadar çok soruldu ve söylendi ki ‘kim’ olduğumu kendimi öğrendim.

Zihinsel yetileri sınırlı insanları öğrendim. Sevmeyi ne kadar sevdiklerini, elimi sımsıkı tutuşlarından, sarılışlarından. Onlar için benim de konuşma yetimin sınırlı olduğunu farkettim mesela ama eksikligini duymadik hic bir seyin.Anlastik, paylastik biz. Sonra o dili de öğrendim yavaş yavaş yine onlardan. Şarkılarını söyledim. Tekrar tekrar anlatmayı öğrendim, çok sabırsızmışım eskiden sabretmeyi öğrendim. Çiçekler ağaçlar yetiştirdik beraber. Renkgarenk bahçelerimiz oldu.Çiçeklerin adlarını kokularını öğrendim.

Koca Konfüçyus demiş ya ”ömür boyu mutluluk için bahçivan ol!” anlamını öğrendim.

Arabaları yıkadık birlikte, önceden hiç ilgilenmediğim arabalari öğrendim.

83 Yaşindaki Isabelin eski büyük aşkını öğrendim huzur evinde.

Down sendromlu Alvaro’nun devlet sınavıyla burs kazandığını.

Torroellayi, Gaudi’yi, Goya’yı....

Tortilla’yı, Sangria’yı

Ha bir de papatya ile seviyor sevmiyor oynamanın evrensel olduğunu…

En çok da keskin çizgilerle sınırlanmış alanlarımı genişletmeyi, o keskin çizgileri biraz daha yumuşatmayı...

Keşke zorunlu olsa da Avrupa Gönüllü Hizmeti, herkes yapsa.

Tek pişmanlığım ise geçen sene bu zamanlarda gitmekten vazgeçmeyi düşündüğüm bir kaç haftadan ibaret. Az kalsin hayatimin en guzel tecrubesini yasamaktan mahrum birakacaktim kendimi.

İspanya’dan sevgilerle….

Simge ÖCAL
2009 AGH Gönüllüsü
Ispanya, Madrid Otonom Universitesi APADUAM Zihinsel Engellileri İstihdam Derneği